Radnici umiru pevajući
Bitef teatar
Režija: Anđelka Nikolić
rediteljka: Anđelka Nikolić
scenografija i kostim: Maja Mirković
koreografija: Dalija Aćin
kompozitor: Draško Adžić
dramaturg: Filip Vujošević
scenski govor: Dijana Diklić
dizajner zvuka: Dobrivoje Miljanović
snimanje zvuka: Vladimir Živković
dizajner svetla: Dragan Đurković
saradnik na sceni i kostimu: Duško Ruljević
saradnik na projektu: Igor Vuk Torbica
šef tehnike: Ljubomir Radivojević
inspicijent: Maja Jovanović
majstori tona: Milan Kovarbašić i Miroljub Vladić
producent: Andrej Nosov
izvršni producent: Milica Milić
organizator: Irena Đorđević
Igraju:
Milan Kovačević, Igor Borojević, Marija Bergam, Marija Milenković, Aleksandar Đinđić, Marko Gvero, Đorđe Branković, Milan Marić, Nina Lazarević
Majke: Ana Dubljević, Miona Petrović, Milica Pisić, Nevena Jovanović
Glasovi majki: .Jelena Anđelković, Jovana Barać, Marina Bogdanović, Maja Stojanović
Olga Dimitrijević
RADNICI UMIRU PEVAJUĆI
Nakon velikog uspeha prve zajedničke predstave ‘’Hipermnezija’’ u režiji Selme Spahić, koja je dobila glavnu nagradu međunarodnog žirija kritike na nedavno završenom pozorišnom festivalu MESS u Sarajevu i pozvana da predstavlja region na jednom od najznačajnijih evropskih festivala posvećenih dramskom tekstu, Bijenalu u Vizbadenu, juna 2012. godine, Hartefakt fond i Bitef teatar nastavljaju saradnju.
‘’Radnici umiru pevajući’’ autorke Olge Dimitrijević, pobednički je komad sa konkursa za najbolji savremeni društveno angažovani tekst za 2010. godinu Hartefakt fonda. Režija ovog kompleksnog pozorišnog projekta je poverena Anđelki Nikolić, dok izvođačku ekipu čini trinaestoro umetnika i umetnica, uglavnom mlađe generacije.
U obrazloženju žirija sa konkursa Hartefkat fonda za najbolji savremeni društveno angažovani tekst za 2010. godinu kojim je predsedavala dramska spisateljica Biljana Srbljanović, između ostalog se kaže: ‘’Ovaj celovečernji ekspresionistički socijalno angažovani mjuzikl, napisan u ključu Brehtovog teatarskog izraza, na umetnički, filozofski i socijalno svestan način obrađuje izuzetno aktuelnu i bolnu temu stradanja najugroženije društvene klase u surovom procesu neodgovorne tranzicije. Komad je jasno društveno pozicioniran, ali nikako dnevno politički obojen ili opredeljen, već zauzima jedan uzvišeni filozofski pogled na svet, redak u svojoj odgovornosti i plemenit u svom umetničkom izrazu. ‘’