Sviraj to ponovo, Sem – BDP
Pisac – Vudi Alen
Režija – Marko Manojlović
PREVOD – Danica Ilić
DRAMATURG – Iva Mitrović
SCENOGRAF – Ljerka Hribar
KOSTIMOGRAF – Lana Cvijanović
KOMPOZITOR – Vladimir Pejković
ASISTENT KOSTIMOGRAFA – Nataša Plum
ORGANIZATOR – Srđan Obrenović
INSPICIJENT – Dejan Popović
SUFLER – Dragana Anđelković
LICA
Alan Feliks – Marko Živić
Nensi – Ivana Nikolić
Bogi – Dragan Petrović Pele
Dik Kristi – Ivan Tomić
Linda Kristi – Ljubinka Klarić
Šeron, Šeron Lejk, Đina, Vanesa, GOGO – devojka,
Intelektualka, Barbara – Sena Đorović
O DELU
SVIRAJ TO PONOVO, SEM je Vudi Alenov drugi celovečernji komad i prvi u čijoj se premijernoj postavci sam Vudi Alen pojavio u ulozi sada ikoničnog – vudialenovskog – simpatičnog gubitnika: nespretnog, nervoznog i brbljivog hipohondra koji, sa manje ili više uspeha, pokušava da prevaziđe egzistencijalističku krizu i / ili osvoji devojku izvan svoje lige.
Po prvi put u ovom komadu, Vudi Alen svog glavnog junaka smešta u ono što će postati njegovo prirodno stanište: na Menhetn iznad 42. ulice, u kvaziboemski milje akademskih snobova.
O PISCU
Vudi Alen ( rođen kao Alen Stjuart Konigsberg u Njujorku ) spada u najplodnije, najpriznatije, ali i najkontroverznije američke savremene autore: on je uspešan i višestruko nagrađivan filmski i pozorišni reditelj, glumac, komičar, pisac, muzičar, dramski pisac i scenarista. Njegov kreativni opus spaja raznolike žanrove – od drama do ciničnih, seksi komedija, i najčešće je inspirisam temama i motivima iz različitih oblasti – od klasične literature, preko filozofije i psihologije, istorije filma do specifičnosti judaizma. Karijeru započinje pre dvadesete godine, kao pisac, scenarista i stend-ap komičar, da bi kao dramski pisac postigao veliki uspeh na Brodveju sredinom šezdesetih prošlog veka, komadom NEMOJ DA PIJEŠ VODU. Sledi SVIRAJ TO PONOVO, SEM 1969. godine, u kome je i glumio, zajedno sa Dajanom Kiton i Antoni Robertsom. Komad je nominovan za tri Toni nagrade, a odigran je čak 453 puta.
Tokom sedamdesetih prošlog veka napisao je niz jednočinki, uključujući BOGA i SMRT, koje su 1975. štampane u zbirci BEZ PERJA, a do danas je objavio još tri zbirke. Uprkos izuzetno bogatoj filmskoj karijeri (osvojio je 3 Oskara, a nominovan 21 put – što je više od bilo kog drugog autora; dobitnik je 11 BAFTA nagrada, Cezara, Zlatnog lava, Zlatnog globusa i Zlatne palme za životno delo) često se vraćao pozorištu. Komad PLUTAJUĆA SIJALICA, njegov poslednji dramski tekst izveden na Brodveju, iz 1981. godine, bio je komercijalni promašaj, ali je dobio pohvale kritičara i dve Toni nominacije. Prvi put se kao pozorišni reditelj okušao 2003. godine u off-brodvejskoj produkciji svoje dve jednočinke STARI SEJBRUK i RIVERSAJD DRAJV, igrane pod zajedničkim naslovom KREATIVNA BLOKADA. Poslednji podvig je režija Pučinijeve opere ĐANI SKIKI 2008. godine u Los Anđeles Operi, a koja je juna 2009. otvorila Festival “ Dva sveta “ u Spoletu, u Italiji. Kada su ga novinari pitali o iskustvima režiranja opere, Alen je odgovorio uobičajeno duhovito i jezgrovito: ” Nisam imao pojma šta radim “. Za sebe je svojevremeno izjavio: “ Dva najveća mita koja kruže o meni jesu da sam intelektualac, jer nosim ove naočare i da sam umetnik, jer moji filmovi gube novac ”.
Najpoznatiji filmovi: SVIRAJ TO PONOVO, SEM ( 1972. ), SVE ŠTO SE ODUVEK ŽELELI DA ZNATE O SEKSU, A NISTE SMELI DA PITATE ( 1972. ), ENI HOL ( 1977. ), URPURNA RUŽZ KAIRA ( 1985. ), HANA I NJENE SESTRE (1986.) …
O REDITELJU
Marko Manojlović, studirao je na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu na katedri za Pozorišnu režiju u klasi profesora Slavenka Saletovića.
Debitovao je 2001. godine kao asistent reditelju Darjanu Mihajloviću na predstavi DANTONOVA SMRT, a nakon toga sarađivao je sa mnogim afirmisanim pozorišnim rediteljima, među kojima su i Rahim Burhan ( predstava BELI, BELI, SVET ), Jagoš Marković ( GOSPOĐA MINISTARKA ), Jovan Ćirilov ( NEDOZVANI ), Gorčin Stojanović ( KAPETAN DŽON PIPLFOKS ), Loran Vanson ( RUPE )…
Predstavu SMRT, po tekstu Vudija Alena, režirao 2005. godine, na sceni “ Studio “ Jugoslovenskog dramskog pozorišta. Usledila je predstava KLOPKA u Narodnom pozorištu u Somboru, TRI PRASETA u Pozorištu “ Boško Buha “, POKONDIRENA TIKVA u Narodnom pozorištu u Kikindi i Beogradskom dramskom pozorištu, BEZ MASKE u Ateljeu 212, U EDENU, NA ISTOKU na Belefu 2007, NOĆ UBICA u Jugoslovenskom dramskom pozorištu, ELING u Beogradskom dramskom pozorištu, NEBESKI ODRED u Jugoslovenskom dramskom pozorištu, LEPET MOJIH PLUĆNIH KRILA u Narodnom pozorištu u Somboru, LAŽLJIVCI u Gradskom pozorištu Podgorica, DNEVNA ZAPOVEST u Beogradskom dramskom pozorištu.
REČ REDITELJA
Možda i više nego drugde, Vudi Alen se u SVIRAJ TO PONOVO, SEM otkriva kao suštinski satiričar. Žitelji njegovog Menhetna su proterali religiju, ideologiju i ideale, ali još uvek nisu pronašli ništa da popuni prazninu.
REČ DRAMATURGA
Vudi Alen, u ovakav svet, gde su glavni problem ljubavni, a glavna dilema da li slušati Baha ili Teloniusa Monka, uvodi lik Bogarta – zamišljenog prijatelja protagoniste Alana – parodiranu verziju tipičnog noir junaka. Bogart je sve ono što Alan nije: samouveren, snažan, nedvosmislen… crno-beli, kao filmovi iz kojih je ponikao. Svoje probleme leči burbonom, a žene “ smiruje “ šamarima. Na ovaj način Vudi Alen otvara komički, ali i značenjski potencijal komada.
Kao i sam naziv drame (replika “ sviraj to ponovo, Sem “ zapravo se nikada ne izgovori u filmu “ Kazablanka “) i Vudi Alenov Bogart je rezultat pop miskoncepcije: pojednostavljen, etiketiran i ready-to-use. I ostale scene potvrđuju slično poigravanje sa citiranim filmovima, gde je efekat bitniji od tačnosti, odnosno popularna predstava bitnija od suštine.
Nigde ovaj postupak nije više evidentan nego u poslednjoj sceni između Alana i Linde, u kojoj Alan citira jednu od najčuvenijih replika svih vremena, koju u oproštajnoj sceni “ Kazablanke “ Rik Blejn ( Bogart ) govori Ilsi Lind ( Ingrid Bergman ). Rik Blejn odlučuje da žrtvuje sve što ima, svoju slobodu i potencijalno život, za opšte dobro. On se oprašta od Ilse jer je to prava stvar, dobra stvar, a sebični motivi ( ostvarenje ljubavi ) postaju nebitni i trivijalni. Ispod fasade hladnokrvog realiste, koju Vudi Alan parodira, krije se romantični idealista. Alan se, s druge strane, oprašta od Linde jer je ona žena njegovog najboljeg druga, jer se plaši odmazde i jer se ona i njegov najbolji drug zapravo vole. Ispod fasade simpatičnog gubitnika krije se infantilni egocentrik, u isto vreme samokritičan i samozaljubljen, bez stvarne brige za posledice svojih postupaka ili empatije za one koji ga okružuju.
Vreme trajanja: 1h 30min
